គោលដៅជីវិតរបស់មនុស្សស្រីមិនមែនរៀបការ និងមានកូនទេ
តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបាននៅក្រោមគំនាបសង្គមដែលតម្រូវថា ខ្ញុំត្រូវតែរៀបការ
និងមានកូននៅពេលខ្ញុំពេញវ័យ ជាពិសេសដោយសារខ្ញុំជាស្រី។ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំធំ
ខ្ញុំស្គាល់ពីពិភពខាងក្រៅ ខ្ញុំស្វែងយល់ពីខ្លួនឯង ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថា
ហេតុអ្វីបានជាគោលដៅជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវរៀបការ និងមានកូន?
គោលគំនិតនៃមង្គលការ គឺចាប់ផ្តើមឡើងតាំងពីរយៈពេល១ម៉ឺនឆ្នាំមុន
នៅជំនាន់សង្គមកសិកម្ម (Sedentary
Agriculture Society)
ដោយមូលហេតុពេលនោះ
គឺដើម្បីបង្កើតកូន ស្នងត្រកូល និងទ្រព្យសម្បត្តិ។ ប៉ុន្តែយើងប្រហែលជាដឹងហើយថា
សង្គមឥឡូវនេះ មិនមែនដូចសង្គមកាលពី១ម៉ឺនឆ្នាំមុនទេ។
កាលពីពេលខ្ញុំអាយុ១២ឆ្នាំ ខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃថា ចង់រៀបការនៅពេលអាយុ២១ឆ្នាំ។
ឥឡូវខ្ញុំ២១ឆ្នាំហើយ តែខ្ញុំមិនដែលគិតថា ចង់រៀបការសូម្បីតែបន្តិច។ គោលដៅជីវិតរបស់ខ្ញុំមិនមែនរៀបការ
និងមានកូនទេ។ គេថា ស្រឡាញ់គ្នា គោលដៅគឺដើម្បីបានចូលរោងការ។ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវដាក់គោលដៅ?
មនុស្សពីរនាក់ស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យតែបាននៅជាមួយគ្នា គឺសប្បាយចិត្តហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវការក្រដាសមួយសន្លឹក
និងការជប់លៀងមួយ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីក្តីស្រឡាញ់នោះ?
មនុស្សស្រឡាញ់គ្នា ជារឿងរបស់មនុស្សពីរនាក់ទេ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវការការទទួលស្គាល់ពីមនុស្សមួយពិភពលោក?
ការស្រឡាញ់គ្នា មិនចាំបាច់ប្រកាសឲ្យពិភពលោកដឹង ទើបហៅថាការស្រឡាញ់គ្នាទេ។
ហើយក៏មិនចាំបាច់ប្រកាសថា គេជារបស់យើងឡើង ព្រោះពេលយើងស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់
មិនមែនមានន័យថា គេជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងទេ។ គេជាមនុស្សម្នាក់ ហើយយើងជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងគ្នា។
គេនិយាយថា មនុស្សពីរនាក់ស្រឡាញ់គ្នា ដូចជារបស់ពាក់កណ្តាលចំនួនពីរ យកមកផ្គុំឲ្យក្លាយជារបស់ដែលមានចិត្តដូចគ្នាមួយអ៊ីចឹង។
សួរថា បើយើងគ្រាន់តែជាមនុស្សពាក់កណ្តាល ហើយចាំមនុស្សម្នាក់ទៀតមកផ្គុំ
ចុះពេលដែលយើងលែងមានមនុស្សម្នាក់នោះ? តើយើងនៅតែពាក់កណ្តាលទេឬ? “Two healthy, joyful, whole people to
make one healthy, joyful, whole relationship,” said the Huffington Post.
ចុះពេលបែកគ្នាវិញ?
យើងគួរតែទទួលស្គាល់ថា មនុស្សដែលស្រឡាញ់គ្នា គង់តែមានឱកាសថានឹងបែកគ្នាទេ។ បើអ្នកដែលកំពុងតែស្រឡាញ់គ្នា
ឬទើបតែរៀបការ ហើយមកនិយាយថា៖ «ពួកខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់គ្នារហូត មិនបែកគ្នាទេ»។ គឺកំពុងតែកុហកខ្លួនឯងហើយ។
អ្នកដែលរៀបការ ហើយលែងលះគ្នា គេមិនដែលគិតថា គេនឹងលែងលះទេនៅពេលដែលគេការ
ទាល់តែលែងលះគ្នា បានគេដឹង។
មិនមែនតែខ្ញុំទេ ដែលមិនចង់រៀបការ។ ក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យខ្ញុំ មានបុគ្គលិក៦នាក់
ហើយ៤នាក់ក្នុងចំណោមនោះ គឺមិនគិតដល់រឿងរៀបការ ហើយក៏មិនចង់បានកូនដែរ។
របាយការណ៍
Pew Research បានបញ្ជាក់ថា
២៥នៃមនុស្សជំនាន់នេះ នឹងមិនរៀបការទាល់តែសោះ។
បើនិយាយពីការមិនចង់មានកូនវិញ ចង់ប្រាប់ថា ខ្ញុំកើតមក មិនមែនដើម្បីធ្វើជាម៉ាស៊ីនបន្តពូជទេ។
ខ្ញុំមានមហិច្ឆតា មានចំណង់ មានសុបិន្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំនៅមិនទាន់បានរស់ជីវិតខ្ញុំឲ្យពេញលេញទេ។
ខ្ញុំចង់ដើរមើលពិភពលោក ខ្ញុំចង់ស្គាល់អ្វីដែលថ្មី ខ្ញុំចង់សប្បាយ ខ្ញុំចង់កើតទុក្ខ
ខ្ញុំចង់ស្រឡាញ់ ខ្ញុំចង់ស្គាល់ការឈឺចាប់ ខ្ញុំចង់ធ្វើកំហុស។ មនុស្សយើងរៀនពីកំហុស
ច្រើនជារៀនពីអ្វីដែលយើងជោគជ័យ។ ពេលដែលខ្ញុំធ្វើខុស ឈឺចាប់ ទើបខ្ញុំអាចស្វែងយល់ពីខ្លួនឯងបាន។
អ្នកខ្លះគិតថា អ្នកដែលមិនចង់បានកូន គឺជាមនុស្សអាត្មានិយម។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា
ខ្ញុំអាត្មានិយម ប៉ុន្តែអ្នកណាក៏អាត្មានិយមដែរ។ មិនមែនជារឿងអ្វីដែលខុសទេ។
តើមានដែលគិតទេថា ការមានកូន គឺជាទំនួលខុសត្រូវមួយដែលធំណាស់។ នេះគឺទំនួលខុសត្រូវលើមនុស្សម្នាក់ដែលមានជីវិតដូចយើងដែរ។
កូនទាមទារការលះបង់ច្រើនណាស់។ មនុស្សស្រីដែលមានកូន
គឺទទួលបានប្រាក់ចំណូលតិចជាងមុន៤% ហើយអ្នកខ្លះត្រូវឈប់ធ្វើការទៀតដើម្បីមើលកូន។
ពេលដែលមានកូន ចង់ទៅដើរលេងនៅកន្លែងណាក៏ពិបាកដែរ ត្រូវរកអ្នកមើល ឬយកកូនទៅតាម។
មានពេលមួយ ខ្ញុំទៅមន្ទីរពេទ្យស្រ្តីនៅភ្នំពេញ ហើយអ្នកគ្រូពេទ្យនោះ បានសួរខ្ញុំថា
តើពេលណាខ្ញុំប្រុងរៀបការ ហើយពេលណាចង់បានកូន។ ខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំអត់ចង់ការ
ហើយក៏អត់ចង់បានកូនដែរ។ គាត់មើលមកខ្ញុំ ដូចខ្ញុំមនុស្សមកពីពិភពផ្សេងអ៊ីចឹង។
គាត់សួរថា បើមិនមានកូន ថ្ងៃក្រោយមានអ្នកណាចិញ្ចឹម មានអ្នកណាមើល?
សួរវិញថា តើមានកូនដោយសារមូលហេតុអ្វី? ដោយសារតែចង់មានកូន ស្រឡាញ់កូន
ឬដោយសារសង្គម ឬចង់មានអ្នកចិញ្ចឹមនៅថ្ងៃក្រោយ? កូនមិនមែនជាការវិនិយោគទេ។
បើចង់ឲ្យមានលុយទុកថ្ងៃក្រោយ អាចសន្សំលុយទុក ឬវិនិយោគលើភាគហ៊ុន ឬជំនួញអ្វីទៅ
កុំទៅមានកូនឲ្យតែពិបាក។ ពេលចាស់ទៅ គួរតែមានមិត្តភក្តិ និងគ្រួសារដែលគេអាចជួយមើលថែបានហើយ។
ពេលដែលរំពឹងថា ឲ្យកូនអ្នកមើលថែ តើកូននោះនៅជាមួយយើង២៤ម៉ោងឬ? វាក៏មានជីវិតរបស់វាដែរ
ត្រូវអត់? បង្កើតកូន ឬបង្កើតអ្នកបម្រើ?
សម្រាប់អ្នកដែលនិយាយថា ខ្ញុំថ្ងៃក្រោយនឹងលែងគិតអ៊ីចឹង។ ហេតុអ្វីបានជាដឹងចិត្តខ្ញុំម៉្លេះ?
ចេះទាយទៀត ថាខ្ញុំនឹងប្តូរចិត្ត។ បើអ្នកនិយាយថា អត់ចូលចិត្តញ៉ាំម្រះទេ
តែខ្ញុំនិយាយថា ថ្ងៃក្រោយ គង់តែដូរចិត្តទេ។ សមអត់? ហើយគេនិយាយថា ពេលមានកូន
ច្បាស់ជាស្រឡាញ់ហើយ។ បើខ្ញុំអត់ចង់បានកូនផង ហើយទៅកើតកូនមកធ្វើអ្វី?
ចុះបើកើតហើយ ខ្ញុំនៅតែអត់ស្រឡាញ់ អត់ចង់បាន ឲ្យខ្ញុំទៅធ្វើម៉េច? ទ្រាំចិញ្ចឹម?
ឲ្យទៅគេ? ពេលហ្នឹង ច្បាស់ជាខ្ញុំអ្នកខុសទៀតហើយ ត្រូវអត់?
កូនក្មេងរញ៉េរញ៉ៃណាស់។ អ្នកខ្លះនិយាយថា៖ «ពីមុន ក្រែងធ្លាប់ជាក្មេងដែរ
ត្រូវអត់»? ហើយពេលហ្នឹង ខ្ញុំមានជម្រើសអត់? ខ្ញុំមានជ្រើសថា ធ្វើជាកូនក្មេង
ឬធ្វើជាមនុស្សធំអត់? ហើយខ្ញុំមានជ្រើសថា ខ្ញុំនឹងកើតមកអត់? ខ្ញុំអរគុណម៉ាក់ខ្ញុំហើយដែលបង្កើតខ្ញុំ
ប៉ុន្តែពេលនោះ វាជាជម្រើសរបស់គាត់ មិនមែនជាជម្រើសខ្ញុំទេ។
ខ្ញុំស្គាល់ខ្លួនឯង ខ្ញុំមិនដែលស្រឡាញ់ ចូលចិត្តក្មេងទេ។ ចិញ្ចឹមមនុស្សម្នាក់ត្រូវចំណាយលុយអស់ច្រើនណាស់។
ខ្ញុំដឹងខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់សត្វជាង។ ខ្ញុំមានឆ្កែ ឆ្មាខ្ញុំដូចកូនអ៊ីចឹង។
ខុសត្រង់ណា? ពិភពលោកមានមនុស្សជាង៧កោដិនាក់ហើយ។ ខ្ញុំអត់កូន ក៏មិនផុតពូជដែរ។
ប្រហែលជា១០ ២០ឆ្នាំទៀត ខ្ញុំអាចគិតថានឹងប្តូរចិត្ត ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថា
ខ្ញុំមិនចង់បានទេ។
ចំពោះមនុស្សស្រី (ឬមនុស្សប្រុស) ដែលមិនចង់រៀបការ ឬមិនចង់បានកូន ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា
វាមិនខុសអ្វីទេ ប៉ុន្តែត្រូវចាំថា វាមិនចាំបាច់ត្រូវតែជាគោលដៅធំបំផុតទេ។
អាត្មានិយម គឺនៅពេលដែលយើងរៀបការ និងបង្កើតកូនដោយបង្ខំ ដើម្បីតែបំពេញមុខមាត់
ឬចង់សុខស្រួលនៅថ្ងៃក្រោយ។ ចង់បានកូនមិនខុសទេ តែមិនចង់បាន ក៏មិនខុសដែរ។
សង្គមរីកចម្រើនហើយ មនុស្សក៏មានជម្រើសដែរ។ ជីវិតយើងនៅវែងឆ្ងាយណាស់ (If you don’t
die tomorrow) ហើយមានកន្លែងច្រើនណាស់ដែលមិនទាន់បានទៅ មានរឿងច្រើនណាស់ដែលមិនទាន់បានធ្វើ
មានសមុទ្រច្រើនណាស់ដែលមិនទាន់បានហែល។ 
Because of the technological advancement and industrialization, people don't even have time for themselves to relax, so your idea is right. Thumb up
ReplyDeletesuch a young idea/opinion.
ReplyDeleteFinally I have met someone who speaks my mind out. Marriage is a contract not a gurantee. Why do we need to depend on man when we can enjoy life with our own effort? I'm not saying girls shouldn't get married but until we have fulfill our dreams, the latter should come after. But for now, ain't no time to waste but to explore the world.
ReplyDelete